ندای درون انسان ها،درهرجا وباهررنگ وآیینی که باشند همواره نمودی یکسان دارد

این ندا خود چونان تسکینی است بر روح آزرده آدمی.

ندای درونی انان که دیده نیالوده اند به بد دیدن ،اگرچه زمزمه گونه است،لیکن همچون غریوی بربروار بر بام جهان ،آسمان را ازعطرخود می آکنند.

مگر قرار نبود دنیای پرفشارامروز،آسایش بیشتر رابه انسان نوید دهد،اما بیش از هرچیز برایش خستگی و استیصال آورد؟

مگر نه اینکه رویش هندسی سیمان وآهن وسنگ آسمان رابی درخت تر کرده

در این میان انسان که آسایش گمشده خود راجستجومیکند به درون خویش روی می آورد،وندای درون را در وصف داشته ها ونداشته های خود ودریک کلام ،عشق خود،سرمیدهد -بدان زبان که تو دانی -

درون ها تیره شد،باشد که از غیب چراغی برکند خلوت نشینی...